دسترسی ها

اهواز- پایگاه خبری رهرو نیوز:

از روزی که دکتر مسعود پزشکیان، در میان جمعیت گرمازده دوم تیرماه، قول داد “دروغ نمی‌گوید” و تعهد کرد که برای حل دردهای خوزستانی‌ها خواهد ایستاد، ماه‌ها گذشته و اکنون رئیس‌جمهوری که روزی با چهره‌ای خسته اما صادقانه وعده داده بود، به خوزستان بازگشت تا شاید مرهمی بر زخم‌های کهنه این استان باشد.

در بدو ورود، خبری از صف‌های استقبال نمایشی نبود. تصمیم آگاهانه‌ای که نشان داد دولت سیزدهم دیگر به دنبال نمایش‌های پرزرق‌وبرق نیست. او آمده بود که ببیند، بشنود و راه‌حل بجوید. همین هم شد. حضور پزشکیان در خوزستان، بیشتر به شنیدن گذشت تا سخن گفتن.

در دیدار مردمی، صف‌های طولانی ورود، ممنوعیت تلفن‌های همراه، و موجی از نامه‌نگاری‌ها، به خوبی گویای مطالبات انباشته شده‌ مردم بودند. سالن سخنرانی محلی برای فوران گلایه‌ها و دردهای کهنه شد؛ بیکاری، جاده‌های مرگبار، تبعیض و حس فراموش‌شدگی. حتی شعارهای جمعیت از شعارهای همیشگی فراتر رفتند: “بیکاری بیکاری” فقط یک شعار نبود، فریاد یک بحران اجتماعی بود.

پزشکیان نه تنها شنونده بود بلکه اجازه داد دیگران حرف بزنند. عبای نمادینی که بر دوشش انداختند، بی‌آنکه برافروخته شود، او را به مردم نزدیک‌تر کرد. پزشکیان وعده داد: “هر کاری از دستم بربیاید، انجام می‌دهم.” جمله‌ای ساده اما سنگین در ترازوی مسئولیت.

نشست با فعالان اقتصادی نیز فضای مشابهی داشت؛ این‌بار اما زبان عدد و آمار، جای خود را به نقدهای صریح و شفاف داده بود. از نقش صنایع آلاینده گرفته تا بی‌توجهی به مسئولیت‌های اجتماعی شرکت‌های بزرگ، همه در حضور رئیس‌جمهور مطرح شد. پزشکیان گوش داد، نوشت و قول پیگیری داد.

اما ماجرا فقط اقتصادی نبود. در نشست فعالان سیاسی و اجتماعی، فضای گفت‌وگو داغ و پرتنش بود. مردم از دخالت‌ها در انتصابات، از ناکارآمدی مدیران محلی، و از فراموش‌شدگان انتخابات گفتند. واکنش رئیس‌جمهور اما تأمل‌برانگیز بود: «وقتی نمی‌توانیم یک جلسه را بدون تنش برگزار کنیم، چطور انتظار اصلاح کشور را داریم؟»

روز دوم سفر، بازدیدها به مناطق محروم کشیده شد؛ جایی که فقر، با چشم غیرمسلح هم دیدنی است. در یکی از نمادین‌ترین اقدامات سفر، پزشکیان لباس کار پوشید و در یک پروژه مدرسه‌سازی بیل به دست گرفت. نه برای دوربین‌ها، بلکه برای یادآوری اینکه “کار” از پشت میز حل نمی‌شود.

او در میان خیرین مدرسه‌ساز از زنی روستایی شنید که دیه پسر برق‌گرفته‌اش را وقف مدرسه‌ای در روستا کرده. رئیس‌جمهور و حاضران ایستادند و دست زدند. نه به خاطر یک سخنرانی آتشین، بلکه برای بزرگی یک قلب مادرانه.

در جلسه پایانی، وزیر نفت به خطاهای تاریخی صنعت نفت در خوزستان اذعان کرد؛ اعترافی کم‌سابقه. و در نهایت، وعده تخصیص بیش از ۸۰ هزار میلیارد تومان اعتبار برای توسعه خوزستان داده شد؛ گامی نخست برای جبران سال‌ها بی‌توجهی.

پزشکیان در پایان این سفر، بیش از آنکه سخنران باشد، شاهد بود؛ و این شاید بزرگ‌ترین تفاوت او با پیشینیان باشد. او دریافته که راه نجات خوزستان، نه در شعارها، بلکه در بهره‌گیری از متخصصان، مشارکت مردم و کنار گذاشتن مدیران بی‌تعهد است.

این سفر، آزمونی برای اعتماد مردم بود و آزمایشی برای رئیس‌جمهور. آیا پزشکیان همان درمانگری خواهد بود که خوزستان انتظارش را می‌کشید؟ زمان، پاسخ این پرسش را خواهد داد.