• نویسنده : زهره کریمی

    • اهواز- پایگاه خبری رهرو نیوز: صدای انفجارها که در تاریکی بامداد پخش شد، فقط سقف‌ها را نلرزاند، دل‌ها را هم تکان داد. اما آنچه پس از آن آمد، نه وحشت، بلکه آرامشی بی‌مانند بود؛ آرامشی که تنها از دل یک ملت ریشه‌دار برمی‌آید. ایران، زخمی شد، اما تنها نماند. صدایی در شهر پیچید که انگار همه می‌شنیدند: «در این خاک، کسی تنها نمی‌ماند.»

     

    در نخستین ساعات پس از حملات موشکی رژیم صهیونیستی، شهرهایی چون تهران، کرج، همدان و اصفهان لرزیدند. اما آنچه بیشتر از هر چیز چشم‌ها را خیره کرد، پناهی بود که مردم برای یکدیگر شدند. خانواده‌هایی که درهای خانه‌های‌شان را گشودند، مدرسه‌هایی که در چند ساعت به خوابگاه و درمانگاه تبدیل شدند، نانوایی‌هایی که رایگان نان می‌پختند، و جوانانی که با یک کوله‌پشتی و امید، به دل خطر رفتند.

     

    امدادگران رسمی هنوز در مسیر بودند که داوطلبان محلی، کوچه به کوچه دنبال مصدومان می‌گشتند. حتی آن‌که توان بدنی نداشت، یک قمقمه آب یا یک پتو به دست گرفته بود.

    این، چهره‌ی واقعی مردم بود؛ نه در هیاهوی رسانه‌ها، بلکه در میدان واقعی بحران. چهره‌ای که از یادها نخواهد رفت.

     

    در حالی‌که برخی رسانه‌های خارجی با تیترهای وحشت‌زده می‌کوشیدند تصویری از ایران بی‌ثبات ارائه دهند، واقعیت جاری در خیابان‌های شهرهای آسیب‌دیده چیز دیگری بود: رفاقت، سازماندهی مردمی، شجاعت بی‌ادعا.

     

    نقل قول‌های تحریف‌شده غربی‌ها جایی در دل مردم نداشت؛ مردم به چشم دیدند که ایران، زنده‌تر از همیشه است، و کسی در این خانه تنها نمی‌ماند.

     

    پیام این ملت روشن است

     

    حمله‌ها ادامه دارد، اما آنچه فرو نمی‌ریزد، دیوارهای اعتماد میان مردم و مردمی است که هر روز بیشتر از پیش به هم تکیه می‌دهند. آتش موشک‌ها شاید ساختمان‌ها را بسوزاند، اما اراده‌ی این مردم را نه.

     

    در خیابان‌های پرخاک، در کوچه‌های نیمه‌مخروبه، در میان نیروهای امدادی، ایران دوباره از دل زخم‌ها بلند می‌شود، چراکه یک حقیقت ساده اما نیرومند، قلب‌ها را به هم پیوند زده:

    «در این سرزمین، کسی تنها نمی‌ماند.»