• به گزارش خبرنگار ما به نقل از خبرنگار تیم #شهید_احمد_غدیریان، در میان نخستین تصاویر، عروسکی صورتی‌رنگ در خیابان افتاده بود؛ تنها، غرق خاک و خون، بی‌دست نوازشگر و بی‌گوش شنوا، منتظر دختربچه‌ای که دیگر نبود. کمی آن‌سوتر، پدری کودک خون‌آلودش را در آغوش فشرده، تلاش می‌کرد رؤیاهای او را از مرگ نجات دهد و مادری زخمش را فراموش کرده بود، تنها فریاد می‌زد: «دخترم فقط نفس بکشه… فقط نفس…»

     

    رایان قاسمیان، کودک دو ماهه‌ای که حتی طعم نان را نچشیده بود، قربانی کینه دشمن شد. نام او، همراه مهیا نیکزاد ۷ ساله، باران اشراقی ۹ ساله و امیرعلی ۱۲ ساله، در فهرست شهدای مظلوم ایران ثبت شد.

     

    یکی از فاجعه‌آمیزترین حملات، میدان قدس تهران بود؛ زن بارداری که لباس‌های کوچک و رنگارنگ نوزاد آینده‌اش را انتخاب می‌کرد، همراه جنین خود جان سپرد. سکوت جهانی، این جنایت‌ها را توجیه نمی‌کند.

     

    بیمارستان‌ها نیز مصون نماندند؛ بیمارستان روانپزشکی فارابی در کرمانشاه، حتی بیماران بی‌پناه خود را حفظ نکرد. حسین کرمانپور، رئیس مرکز اطلاع‌رسانی وزارت بهداشت، با چشمانی اشک‌بار نوشت: «اینجا بیماران بی‌پناه در تاریکی ذهن دست‌وپا می‌زنند؛ چگونه رژیم اسرائیل حق دارد به آن‌ها آسیب برساند؟»

     

    آمارها گویا هستند: بیش از ۱۸۰۰ شهید و مجروح، ۳۵ زن شهیده، ۱۰ کودک شهید، ۶۰ زن مجروح و شمار زیادی با زخم‌های روانی باقی مانده‌اند.

     

    در میان این فاجعه، زنان ایرانی با اقدامات ملموس و شجاعانه نقش خود را ایفا کردند. خبرنگاران زن، با حضور در محل انفجارها، صدای قربانیان و کودکان را به جهان مخابره کردند. امدادگران زن، کودکان مجروح را نجات دادند و مادران، با صبر و تلاش، خانواده‌های خود را ایمن نگاه داشتند.

     

    همزمان، فعالان فرهنگی و رسانه‌ای در مناطق آسیب‌دیده، آموزش و حمایت روانی را ادامه دادند تا تاب‌آوری جامعه افزایش یابد و پیام امید و مقاومت منتقل شود. این اقدامات واقعی، هرچند کمتر دیده می‌شوند، ستون‌های مقاومت و بازتاب حقیقت در میانه بحران‌اند.

     

    ایران زنده است و زنانش در دل سخت‌ترین شرایط، با عمل و حضور واقعی، زندگی و جامعه را حفظ می‌کنند. هر خبر، هر تصویر و هر تلاش آن‌ها سندی است بر شجاعت، مسئولیت و نقش مهم زنان در بحران‌ها، بدون نیاز به شعار یا اغراق.

     

    #طنین_خوزستان

    #شهید_احمد_غدیریان