دسترسی ها

پایگاه خبری رهرو نیوز:

در گوشه‌ و کنار دشت‌های سوزان خوزستان، جایی که آفتاب بی‌امان بر خاک می‌تابد و نسیم گرم با صدای کودکان در هم می‌آمیزد، کلاس‌هایی وجود دارند که سقف ندارند، دیوار ندارند، و تنها با چند سنگ و سایه‌ی درختی تعریف می‌شوند؛ آن‌ها را «کلاس‌های سنگی» می‌نامند، کلاس‌هایی که در قرن ۲۱، هنوز هم بخشی از ساختار آموزشی استان خوزستان را تشکیل می‌دهند.

کلاس‌های سنگی، اصطلاحی است که به مدارسی گفته می‌شود که فاقد زیرساخت‌های اولیه‌ آموزشی‌اند. دانش‌آموزان در این کلاس‌ها روی زمین‌های خاکی یا سنگ‌فرش‌های طبیعی می‌نشینند، در گرمای طاقت‌فرسا یا سرمای زمستانی درس می‌خوانند و اغلب معلمی دارند که نه از امکانات آموزشی، که از دل‌سوزی و تعهد تغذیه می‌شود.

زخم کهنه بر پیکره آموزش

براساس آمارها صدها کلاس درس در استان خوزستان به شکلی کاملاً ابتدایی و غیرایمن اداره می‌شوند. این در حالی است که خوزستان یکی از مهم‌ترین استان‌های کشور از لحاظ اقتصادی، نفتی و تاریخی به‌شمار می‌رود. تناقض میان ثروت خدادادی و محرومیت آموزشی، سال‌هاست که محل بحث کارشناسان، فعالان اجتماعی و رسانه‌هاست.

در بسیاری از مناطق روستایی و عشایری، دانش‌آموزان خوزستانی در فضای باز، زیر سایبان‌های حصیری یا حتی بدون هیچ حفاظی از نور و باد و باران، مشغول یادگیری‌اند. اغلب کلاس‌ها نه برق دارند، نه آب آشامیدنی، و نه سرویس بهداشتی. کودکان در این فضاها بیشتر از آن‌که دغدغه یادگیری علوم داشته باشند، درگیر غلبه بر شرایط سخت زندگی هستند.

از نماد ایثار تا سند غفلت

کلاس‌های سنگی خوزستان در دهه‌های گذشته به نماد پایداری فرهنگی در برابر کمبودها تبدیل شده بودند. حتی برخی از آن‌ها در سال‌های جنگ تحمیلی، محل آموزش نسل‌هایی بودند که بعدها در حوزه‌های علمی و اجرایی کشور نقش‌آفرین شدند. اما امروز، همان کلاس‌ها بیش از آنکه نماد مقاومت باشند، به نشانه‌ای از غفلت و نابرابری در نظام آموزشی کشور بدل شده‌اند.

کارشناسان آموزش و پرورش معتقدند که تداوم این وضعیت نه تنها منجر به ترک تحصیل زودهنگام کودکان مناطق محروم می‌شود، بلکه احساس بی‌عدالتی، فراموشی و نادیده‌ گرفته‌شدن را در میان آن‌ها تقویت می‌کند. روان‌شناسان اجتماعی نیز بر این باورند که ساختارهای آموزشی نابرابر، می‌توانند زمینه‌ساز شکاف‌های عمیق‌تری در آینده جامعه باشند.

گره‌ای که با بودجه و اراده باز می‌شود

مسئله مدارس کپری و کلاس‌های سنگی، بارها در مجلس، رسانه‌ها و مجامع استانی مطرح شده، اما آن‌چه مشهود است، نبود یک اراده‌ی ملی و برنامه‌ریزی منسجم برای حل آن است. گرچه در سال‌های اخیر بودجه‌هایی برای نوسازی مدارس در نظر گرفته شده، اما روند کند اجرایی، پراکندگی پروژه‌ها و ضعف در نظارت، موجب شده این چالش همچنان پابرجا بماند.

خوزستان با وجود برخورداری از درآمدهای عظیم نفتی، همچنان در زیرساخت‌های آموزشی، به‌ویژه در مناطق دورافتاده، درگیر کم‌توجهی‌های مزمن است. در چنین شرایطی، نیاز به هم‌افزایی نهادهای مختلف، از دولت گرفته تا سازمان‌های مردم‌نهاد، برای حذف کامل کلاس‌های غیرایمن و غیر استاندارد، بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود.

بر پایه آمارهای رسمی منتشر شده در اردیبهشت‌ماه، استان خوزستان با داشتن ۵۴۱ کلاس سنگی در قالب ۱۰۷ مدرسه، دومین استان کشور از نظر تعداد مدارس سنگی است. فاز نخست طرح جمع‌آوری این کلاس‌ها در قالب ۲۵۲ کلاس درس و ۴۶ مدرسه، از اردیبهشت‌ماه امسال آغاز شده است و قرار است با مشارکت نهادهای غیردولتی از جمله بنیاد علوی، بخشی از این بناهای غیراستاندارد حذف و مدارس جدید جایگزین شوند.

این طرح در ۱۱ شهر عمدتاً زاگرس‌نشین مانند ایذه، اندیکا، دزپارت، لالی، هفتکل، الوار گرمسیری، رامهرمز و باغملک اجرا می‌شود؛ مناطقی که سال‌هاست به‌عنوان کانون‌های محرومیت آموزشی در استان شناخته می‌شوند.

در کنار کلاس‌های سنگی، ۷۲ کلاس کانکسی دیگر نیز در قالب ۴۱ مدرسه در استان شناسایی شده که در این طرح مدنظر قرار دارند. گرچه مسئولان هدف‌گذاری کرده‌اند تا پایان امسال مدارس کانکسی برچیده شوند، اما حذف کامل مدارس سنگی بین دو تا سه سال زمان نیاز دارد.

• • منبع خبر : به‌ گزارش پایگاه خبری رهرونیوز
  به اشتراک بگذارید :

  https://rahronews.ir/?p=1275984