• نویسنده : زهره کریمی

    • اهواز – پایگاه خبری رهرو نیوز:

    در سرزمینی که آفتاب هر روز بر خاک گرم خوزستان می‌تابد، زندگی و مرگ گاهی چنان به هم گره می‌خورند که مرز میان غم و امید تنها به تصمیمی از جنس ایثار بستگی دارد. خوزستان، استانی که سال‌ها زخم‌های جنگ، کم‌آبی و آلودگی را بر تن دارد، در سال های اخیر شاهد جلوه‌ای از نوع‌دوستی در اوج تلخی از دست دادن است؛ اهدای عضو از بیماران مرگ مغزی، فصل جدیدی از حیات برای جان‌های در آستانه خاموشی.

    نَفَس‌هایی که در جان دیگری جریان می‌یابند

    در یکی از بیمارستان‌های اهواز، مادر جوانی که بر اثر ایست مغزی به کما رفته بود، فرصت بازگشت به زندگی را نیافت؛ اما تصمیم خانواده‌اش ورق را برگرداند. اعضای بدن او، اکنون در بدن چند بیمار دیگر می‌تپند؛ کودکانی که نفس کم داشتند، جوانی که منتظر پیوند کبد بود و مردی میانسال که کلیه‌هایش دیگر پاسخ نمی‌دادند.

    این اتفاق شاید در نگاه نخست فقط یک تصمیم انسانی باشد، اما در باطن، نمونه‌ای از بلوغ فرهنگی و همبستگی اجتماعی در جنوب کشور است؛ تصمیمی که در اوج ماتم گرفته می‌شود اما می‌تواند چراغ چند خانه دیگر را روشن کند.

    ظرفیت انسانی خوزستان برای اهدای زندگی

    در سال‌های اخیر، با وجود زیرساخت‌های محدود در برخی از بیمارستان‌های جنوب، روند شناسایی بیماران مرگ مغزی و گفتگو با خانواده‌ها برای اهدای عضو آغاز شده و رو به رشد است. آمارها نشان می‌دهد که هر سال چند ده مورد مرگ مغزی در خوزستان گزارش می‌شود که اگر فقط نیمی از آن‌ها به اهدای عضو ختم شود، می‌توان صدها بیمار منتظر در صف پیوند را نجات داد.

    اما همچنان موانعی مانند عدم آگاهی عمومی، باورهای غلط، و عدم گفت‌وگوی خانوادگی درباره موضوع اهدای عضو مانع از شکوفایی کامل این ظرفیت انسانی می‌شوند.

    فرهنگ‌سازی از مدرسه تا مسجد

    کارشناسان جامعه‌شناسی معتقدند که اهدای عضو، تنها یک تصمیم پزشکی نیست، بلکه کنشی اجتماعی و نمادین است که انسجام و همبستگی را تقویت می‌کند. در فرهنگ دینی و انسانی مردم خوزستان، ایثار جایگاه رفیعی دارد و از دل این فرهنگ می‌توان سرمایه‌ای انسانی برای گسترش این فرهنگ ساخت.

    از آموزش‌وپرورش گرفته تا ائمه جمعه و فعالان اجتماعی، همه می‌توانند در ترویج این فرهنگ نقش ایفا کنند. وقتی کودک خوزستانی در کلاس اول ابتدایی، با مفهومی به‌نام “اهدای زندگی پس از مرگ” آشنا شود، نسلی آگاه‌تر و آماده‌تر برای تصمیم‌گیری در آینده خواهیم داشت.

    زیرساخت‌ هست، اما مشارکت می‌خواهد

    در حال حاضر با وجود بیمارستان‌های مجهزی چون گلستان، امام خمینی و بقایی در اهواز، امکانات لازم برای تشخیص و نگهداری بیماران مرگ مغزی فراهم است، اما بخش مهمی از فرایند پیوند – مانند جراحی و توزیع اعضا – در شهرهایی مانند تهران یا شیراز انجام می‌شود. برای ارتقای این وضعیت، هم نیاز به سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های تخصصی پیوند در خوزستان هست و هم ضرورت حمایت قانونی و مشارکت نهادهای محلی و ملی.

    از خاموشی تا روشنایی

    اهداکنندگان عضو، حتی اگر نامشان بر سنگی بی‌صدا نوشته شده باشد، در حافظه جامعه زنده می‌مانند. آن‌ها قهرمانان خاموشی هستند که مرگ‌شان پایان نبود، بلکه شروع دوباره‌ای برای چندین زندگی دیگر بود.

    در روزگاری که خبرهای بد از خوزستان کم نیست، این دست اتفاقات نیکو می‌تواند پرچم امید را بالا نگه دارد؛ امیدی که به جای خاکستر، از دل خاک می‌روید و به جان دیگری نَفَس می‌دهد.

      • منبع خبر : به‌ گزارش پایگاه خبری رهرونیوز