دسترسی ها

امروز، آسمان اهواز شاهد پروازهایی بود که نه برای هیجان، بلکه برای امید به آینده‌ای روشن انجام شد. بالن بزرگی، به رنگ رؤیا، در میانه زمین چمن ورزشگاه تختی برافراشته شد تا ۲۵ کودک مبتلا به سرطان را با خود بالا ببرد؛ به جایی نزدیک‌تر به خدا، جایی که شاید صداها واضح‌تر شنیده می‌شوند و دعاها زودتر اجابت می‌گردند.

برای برخی از این کودکان، همین دیدن ورزشگاه تختی از نزدیک یک آرزو بود. روی سکوها می‌نشستند، چمن‌ها را لمس می‌کردند، عکس می‌گرفتند و با ذوق کودکانه‌شان، همه چیز را مثل گنج کشف می‌کردند. یکی چمن ورزشگاه را بوسید، دیگری روی صندلی‌ها پرید، و یکی هم با صدای بلند می‌گفت: «این همون‌جاست که فوتبال بازی می‌کنن، آره؟»

اما نقطه اوج این ماجرا، همان بالن بزرگی بود که در گوشه‌ای از ورزشگاه بالا می‌رفت. هر بار که کودکی پا به سبد بالن می‌گذاشت، نگاهی به آسمان می‌کرد و آرام زیر لب می‌گفت: «خدایا، ما بهت نزدیک شدیم، حال ما رو خوب کن…»

کودکان، بی‌تکلف و از دل، با خدای خود حرف می‌زدند. یکی از آن‌ها با دستانی رو به آسمان فریاد زد:
«خدایا صدای ما رو می‌شنوی؟ ما اومدیم بالا تا بهتر صدای ما رو بشنوی، تا زودتر خوب بشیم…»

در همان فضای پر از احساس، تولد دختر ۱۵ ساله‌ای به نام غزل نیز جشن گرفته شد؛ دختری که باوجود بیماری، امید را از دلش بیرون نکرده بود و لبخندش، گرم‌تر از آفتاب داغ تیرماه اهواز، اطرافیان را در آغوش گرفته بود. بادکنک‌ها بالا رفتند، شمع تولد فوت شد و همه بچه‌ها با هم برایش آرزوی سلامتی کردند.

در پایان، به هر کودک یک بشقاب پرنده هدیه داده شد؛ شاید نمادی از آرزوهایی که باید در آسمان رها شوند تا روزی دوباره به زمین بازگردند، به شکل واقعیت.

این برنامه، با همکاری افراد نیکوکار و تلاش‌های داوطلبانه، از جمله خلبان ایرانی که داوطلبانه از اصفهان تا اهواز آمد تا بالن را برای این کودکان به پرواز درآورد، ممکن شد. کسی که باور داشت پرواز با کودکان خاص، معنای دیگری دارد؛ پروازی نه برای تفریح، بلکه برای تزریق روحیه و امید.

و در حالی که آخرین پرواز بالن آرام آرام به زمین می‌نشست، یکی از بچه‌ها از پنجره سبد فریاد زد:
«خدایا! اومدم آسمون تا خودت صدامو بشنوی. من دیگه نمی‌ترسم!»

این، فقط یک پرواز نبود. این، پروازی بود از دل بیماری به‌سوی ایمان، امید و زندگی.