• اهواز- پایگاه خبری رهرو نیوز؛ معصومه صالحی

    در نیمه‌های شب ۲۳ خرداد، صدای انفجارهایی مهیب، سکوت آسمان تهران، کرج، تبریز، شیراز و چند شهر دیگر کشور را شکست. این صدا، نه زلزله بود و نه آتش‌بازی. آنچه مردم شنیدند، حاصل حمله‌ موشکی بی‌سابقه‌ای بود که رژیم صهیونیستی علیه مراکز مختلف در ایران انجام داد؛ حمله‌ای که با عبور از مرزهای آشکار قوانین بین‌المللی، فضای کشور را به لرزه انداخت.

    در جریان این حمله، شماری از فرماندهان نظامی، متخصصان حوزه دفاعی و تعدادی از غیرنظامیان جان خود را از دست دادند. به گفته‌ی مقامات رسمی، اهداف مورد حمله شامل مراکز مرتبط با زیرساخت‌های نظامی و پژوهشی بوده است. این بار اسرائیل دیگر ماسک «دفاع پیشگیرانه» یا «امنیت ملی» را از چهره انداخته و بی‌پروا، شلیک کرده است.اما مگر امنیت با خون کودکان و ترس مادران ساخته می‌شود؟مگر مقابله با دشمن، با حمله به آپارتمان‌ها، خیابان‌ها، ایستگاه‌های تلویزیونی و خانه‌های مردم شکل می‌گیرد؟
    این حمله، فراتر از یک نبرد نظامی است؛ جنایتی است که در سکوت جامعه جهانی رخ داده است.

    در پی این اقدام، جمهوری اسلامی ایران با عملیاتی تحت عنوان «وعده صادق ۳»، پاسخی موشکی به برخی مراکز نظامی در اراضی اشغالی داد. رسانه‌های داخلی اعلام کردند اهداف مورد اصابت، شامل مراکز طراحی عملیات موساد، تأسیسات نظامی در تل‌آویو، حیفا و دیگر مناطق استراتژیک بودند.

    این پاسخ، آن‌گونه که مقامات نظامی ایران عنوان کردند، نه حمله‌ای کور، بلکه «پاسخی حساب‌شده و در چارچوب حق مشروع دفاع از خود» بوده است. هنوز آمار رسمی از تلفات این پاسخ اعلام نشده و رژیم اسرائیل نیز از انتشار جزئیات کامل خودداری کرده است.
    جنگ، انتخاب ما نبود؛ به ما تحمیل شد؛ هیچ مادری در ایران فرزندش را برای جنگ نمی‌زاید.هیچ مردی با آرزوی شبانه‌روز در پناهگاه بودن، در این سرزمین زندگی نمی‌کند.ملت ایران،‌ مردمی اهل زندگی‌اند، اهل صلح، اهل ساختن. اما آیا کسی می‌تواند در مقابل موشک‌هایی که بر سر خانه‌ات فرو می‌ریزد، فقط دعا کند؟

    مردم، نگران اما مقاوم
    فضای عمومی کشور، به‌ویژه در مناطق هدف قرار گرفته، با اضطراب و نگرانی همراه است. خانواده‌هایی که شب را در پناهگاه‌ها یا مناطق امن گذراندند، هنوز با پرسش‌هایی بزرگ درباره‌ی فردا روبه‌رو هستند. مادرانی که نگران کودکان‌شان‌اند، پدرانی که با اضطراب صدای آژیرها بیدار می‌شوند. اما در میان این نگرانی، آنچه دیده می‌شود، روحیه‌ای استوار و مقاوم است؛ همان روحیه‌ای که ایرانیان در دوران انقلاب، دفاع مقدس و تحریم‌ها از خود نشان داده‌اند.

    جامعه جهانی؛ تماشاگری سرد و بی‌تفاوت
    در حالی که این حمله می‌توانست آژیر هشدار برای نهادهای بین‌المللی باشد، تاکنون واکنش جدی و صریحی از سوی سازمان ملل یا کشورهای غربی دیده نشده است. تنها معدودی از دولت‌ها، بدون اشاره به طرف مهاجم، خواستار «خویشتنداری» دو طرف شده‌اند.
    این رویکرد منفعلانه، بار دیگر پرسشی جدی را پیش می‌کشد: چرا در برابر نقض آشکار حاکمیت ایران و حمله‌ای مستقیم، همان نهادهایی که همواره بر حفظ صلح جهانی تأکید دارند، به تماشاگر تبدیل شده‌اند؟

    در این روزهای دلهره، آنچه بیش از موشک‌ها زخم می‌زند، سکوت تلخ سازمان‌های مدعی حقوق بشر و دولت‌های مدعی آزادی است.کجاست سازمان ملل؟ کجایند کشورهایی که به بهانه یک حمله در خاورمیانه، جهان را به آشوب می‌کشند، اما امروز در برابر تجاوز بی‌سابقه به ایران، حتی «نگرانی» هم ابراز نمی‌کنند؟

    پایان ماجرا کجاست؟
    رهبر انقلاب اسلامی در نخستین واکنش رسمی اعلام کردند: «رژیم خبیث و رذل صهیونی دچار خطا و غلطی بزرگ شد که عواقب آن او را بیچاره خواهد کرد. ملت بزرگ ایران مطمئن باشند که نیروهای مسلح به پشتیبانی آنها، با قدرت عمل خواهد کرد و ضربه‌های سنگینی به این رژیم خواهد زد و این رژیم از این خباثت بزرگ، سالم خلاصی نخواهد یافت.
    با این حال، پاسخ ایران تاکنون، مبتنی بر ملاحظات استراتژیک و نظامی طراحی شده است؛ نه از سر خشم، که از سر ضرورت.

    ترس در دل مردم، اما تسلیم نه
    مردم ایران امروز نگران‌اند؛ نگران آینده، نگران کودکان‌شان، نگران خانه‌هایی که شاید دیگر نباشد. اما این نگرانی، به تسلیم ختم نمی‌شود.در خیابان‌های ایران، مردم شاید نگران باشند، اما تسلیم نیستند. تاریخ این سرزمین گواه آن است که اگرچه جنگ را نمی‌طلبد، اما اگر تحمیل شود، پاسخ آن را با قدرت و عقلانیت خواهد داد. همان‌گونه که در روزهای انقلاب، در روزهای دفاع مقدس و در تحریم‌های نفس‌گیر، ایران ایستاد، امروز هم خواهد ایستاد.

    پایان این فصل هنوز نوشته نشده. اما آنچه مسلم است،هیچ‌کس جنگ را نمی‌خواهد، اما اگر دشمن از هر قانون و اخلاقی عبور کند، حق پاسخ‌گویی نه تنها محفوظ است، بلکه مسئولیتی تاریخی است.

    و این جمله را فراموش نکنیم:آن‌ها آغاز کردند، اما پایان ماجرا را ما رقم خواهیم زد.نه برای انتقام، بلکه برای دفاع از انسانیت، برای دفاع از زندگی، برای آنکه «دوباره» شاهد این تراژدی‌ها نباشیم.