• نویسنده : زهره کریمی

    • اهواز- پایگاه خبری رهرو نیوز: جنگ ۱۲ روزه‌ای که به‌تازگی میان ایران و رژیم صهیونیستی رخ داد، تنها یک درگیری نظامی نبود؛ بلکه صحنه‌ای از تقابل راهبردی میان دو جبهه‌ی کاملاً متفاوت از نظر اهداف، ابزار و پشتوانه بود.

    رژیم اسرائیل با تصور این‌که ایران به دلیل فشارهای داخلی، چالش‌های منطقه‌ای و تحریم‌های بین‌المللی در موقعیت ضعف قرار دارد، تصمیم گرفت با یک ضربه ناگهانی، جمهوری اسلامی را دچار فروپاشی کند. آن‌ها فکر می‌کردند حذف چند فرمانده ارشد نظامی می‌تواند ایران را در شوک و بی‌تصمیمی فرو ببرد؛ چیزی شبیه به تجربه‌ی جنگ ۶ روزه با مصر در دهه ۶۰ میلادی.

    اما آنچه رخ داد کاملاً خلاف این تصور بود. با جایگزینی سریع فرماندهان و واکنش قاطع موشکی، ایران نه تنها توانست ضربه اولیه را خنثی کند، بلکه در کمتر از ۱۲ ساعت نشان داد که هیچ خلأ فرماندهی یا تصمیم‌گیری‌ای در سیستم نظامی کشور وجود ندارد.

    در واقع، ایران در همین ساعات ابتدایی توانست «معادله بازدارندگی» را دوباره برقرار کند و نشان دهد که حذف فیزیکی افراد، تأثیری بر اراده و توان دفاعی‌اش ندارد.

    هدف اصلی اسرائیل از این جنگ، چیزی فراتر از یک پیروزی تاکتیکی بود؛ آن‌ها به‌دنبال تغییر نظام سیاسی ایران، توقف برنامه هسته‌ای، نابودی قدرت منطقه‌ای ایران و حتی تجزیه کشور بودند. اما هیچ‌یک از این اهداف محقق نشد.

    البته نمی‌توان منکر آن شد که ایران هم آسیب‌هایی دید، اما نتیجه کلی، نشان از شکست سنگین اسرائیل داشت. این شکست تا جایی پیش رفت که آمریکا، که از ابتدا در پشت صحنه پشتیبان تل‌آویو بود، ناچار شد به‌طور مستقیم و البته نمایشی وارد میدان شود.

    بمباران برخی سایت‌های هسته‌ای مانند نطنز و فردو، بیشتر یک حرکت تبلیغاتی برای نمایش قدرت بود تا اقدامی راهبردی. اما ایران با حمله موشکی به پایگاه مهم «العدید» در قطر، نشان داد که هر تعرضی بی‌پاسخ نخواهد ماند.

    این جنگ ۱۲ روزه دستاوردهای مهمی برای ایران داشت: افزایش انسجام ملی، اثبات ناتوانی رژیم صهیونیستی در مقابل اراده‌ی ملت ایران، از کار انداختن گزینه تهدید نظامی، و تعلیق پروژه‌هایی چون «عادی‌سازی روابط» با اسرائیل در منطقه.

    در نهایت، آتش‌بس از موضع قدرت رقم خورد. ایران در واپسین لحظات پیش از آتش‌بس، ضربه نهایی را وارد کرد تا معادله بازدارندگی به‌طور کامل تثبیت شود.

    اما این به معنی پایان تقابل نیست. رژیمی که هویت خود را در بحران و ناامنی جست‌وجو می‌کند، ممکن است بار دیگر دست به ماجراجویی بزند. پس باید دانست که بازدارندگی نه یک اقدام مقطعی، بلکه روندی همه‌جانبه است که نیازمند تقویت پیوسته‌ی مؤلفه‌های سیاسی، اقتصادی، امنیتی و نظامی کشور است.